001. Przecież, jesteś tu by Ci pomogli.

Znowu u jestem, nienawidzę tutaj przychodzić. Pytają mnie o rzeczy,O których nie chciałabym rozmawiać. Pewnie się zastanawiasz, gdzie jestem.Otóż jestem u psychologa, tak psychologa. Przychodzę tu, ponieważ mam problemy, nie tylko związane ze szkołą. Tak, więc nie jestem akceptowana przez moich rówieśników, tylko dlatego, że jestem trochę grubsza od nich i mądrzejsza? Tak, to bardzo dobre sformułowanie.Siedziałam wpatrzona w jakieś czasopismo, które leżało na stoliku. Czekam na swoją kolej, aby pójść do psychologa i zmarnować trzydzieści minut swojego marnego życia. Przez korytarz przechodziło parę osób, chyba w moim wieku. Siedziałam na krzesłach, dwa miejsca obok mnie były wolne, ale nikt nie miał na tyle odwagi, by koło mnie usiąść, tylko stać. Z moich zamyśleni wyrwał mnie głos kobiety, która wezwała mnie do swojego gabinetu. Tortury.W gabinecie czekała na mię kobieta, miała na Sobie "kitel" oraz okulary na nosie, które sprawiały, że wyglądała jak Harry Potter. Miała przyjazną twarz, sprawiały to duże brązowe oczy i ogromny uśmiech. Po chwili zajęłam swoje miejsce, naprzeciwko kobiet.- Dzień dobry.- Witaj Demi, powiedz mi, jak się dziś czujesz? - Powiedziała, nie odwracając wzroku od notatek- lepiej niż wczoraj.- Dobrze, dziś dam Ci kartkę do domu, na której napiszesz mi, co Cię dręczy. Oczywiście tę kartkę mi przyniesiesz.Pokiwałam głową, że się zgadzam. Nie chciałam tego robić, ale jeśli to ma mi pomóc to, czemu nie?- To wszystko na dzisiaj, przyjdź do mnie w piątekWzięłam od kobiety kartkę i wyszłam. Na korytarzu ubrałam swój płaszczyk i szalik i wyszłam na ulicę. Dzisiejsza pogoda była dość nie przyjazna, zważając na to,Że padało i mocno wiało. Większość ludzi poruszała się po mieście samochodami lub innymi środkami lokomocji. Wszystkich, których mijałam, spieszyli się do domów czy pracy, nie zauważyli nawet tego, że przestało padać i nie muszą tak "biec" przed Siebie.Przede mną zauważyłam grupkę chłopaków. Słyszałam na ich temat dużo różnych historii, w których mówiono, że zabijają, ćpają. Po chwili się zorientowałam, że stoję na przejściu dla pieszych i wściekli kierowcy trąbią na mnie, za pomocą klaksonu. Szybko poszłam na chodnik, tamci chłopacy szli w moim kierunku.Idą kłopoty...~*~Hejka, ma nadzieję, że opowiadanie o  Demi i Justinie się wam spodoba i będziecie czytać to opowiadanie.W pierwszym dość kiepskim rozdziale nie jest nic wspomniane o Justinie, ale obiecuję, że to się zmieni już w następnym. Więc jeśli się spodobało, zostaw po Sobie komentarz i zapisz się w informowanych.Zapraszam na mojego drugiego bloga, również o Justinie, ale o znacznie innej fabule. K L I Kx
x