007. Albo nieobliczalnym przestępcą

Obudził mnie telefon od mojego przyjaciele, który chciał mnie poinformować, że mamy kasę za dragi od Ros. Pewnie teraz zastanawiasz się, co to jest Ros, a raczej, kim.  Jest to drugi największy gang zaraz po moim. Nie dorównują mi nawet do pięt. Mam najlepszych zabójców, szpiegów kogokolwiek od nich. Ostatnio zaczęli dorównywać nam w sprzedaży drag. A ja zmieniłem to, karząc moim ludziom pozbyć się ich. A oni to zrobili. Nie do końca się pozbyć, po prostu spalić magazyn z prochami i zabrać im sporą część gotówki. Tak, daje mi to frajdę.                 Przetarłem dłońmi jeszcze zaspaną twarz i powoli wstałem. Skierowałem się do łazienki po drodze biorąc czyste bokserki i spodnie od dresu. Nie musiałem zamykać się w łazience, skoro to mój dom. Rozebrałem się i wszedłem do kabiny. Odkręciłem kurek i strumień ciepłej wody rozluźnił moje ciało. Każdy mięsień mojego ciała doznawał przyjemności. Nalałem sobie na rękę trochę żelu pod prysznic i zacząłem się myć. Po chwili spłukałem z Siebie pianę i wyszedłem z kabiny, a następnie wytarłem się i założyłem na Siebie wybrane przez mnie rzeczy. Zanim wyszedłem z łazienki powiesiłem mokry ręcznik, aby wysechł i poszedłem do kuchni, gdzie zacząłem robić śniadanie dla mnie i śpiącej królewny, która zaczyna mnie niemiłosiernie wkurwiać swoim ciągłym pyskowaniem.                                            W czasie, gdy smażyłem naleśniki zadzwonił Brian, mój kumpel. Mam do niego zaufanie w tym, co robi, gdyby mnie oszukał, zginąłby tak jak każdy, kto mnie oszuka lub zrobi coś bez mojej wiedzy, lub pozwolenia.

- Brian?  - Powiedziałem do słuchawki

- Szefie, dziś przyjadę do nas szefowie z gangu Ros, chcą coś załatwić –powiedział rozbawiony – powiedzieli, że masz być sam

Moi ludzie zwracają się do mnie na szefie, ponieważ mam do nich więcej szacunku.

Westchnąłem rozbawiony, tym, co usłyszałem – Dziś?

- Tak –powtórzył

- Potrzebuję kogoś, kto zostanie z moją małą zabawką –powiedziałem z uśmiechem na ustach- Tobie ufam, zostaniesz z nią. Bądź o osiemnastej.

    Po tych słowach się rozłączyłem i odłożyłem swój telefon na blat, i wróciłem do swojej wcześniejszej czynności. W między czasie przejrzałem teczkę o Demi. Dowiedziałem się sporo na jej temat, i nie ukrywam tego, że mi się to przyda, choćby nawet teraz.      Dałem dwa naleśniki na talerz i zaniosłem jej na górę, do jej nowego pokoju. Kiedy otworzyłem drzwi, dziewczyna udawała, że śpi? Od razu to zauważyłem, ponieważ jej oddech był nierówny.

- nie udawaj, że śpisz. – Powiedziałem i położyłem talerz na jej stoliczku nocnym – masz pół godziny, aby zjeść i się ubrać i widzę Cię na dole, nie spieprz mi humoru.

  Ostatni raz na nią spojrzałem i wyszedłem z pokoju. Uśmiechnąłem się widząc jej zszokowaną minę, spowodowaną moimi słowami wypowiedzianymi do niej. Czy jestem, aż tak straszny?  Zszedłem na dół i skierowałem się do salonu, gdzie leżały różne plany i inne ważne papiery, które moi ludzie wyszukiwali przez długi czas.  Zacząłem je przeglądać. Jedne z nich mnie najbardziej zaciekawiły, mówiły o kupnie broni.

Oczywiście papiery nie są mojego gangu, tylko tych pokrak Ros.     Moje oczy momentalnie się rozszerzyły widząc kwotę oraz adres magazynu.

    

„Adres: Brooklyn magazyn 45\a

     Wydana kwota: 190 mln. „

Szybko poinformowałem swoich ludzi o tym, co znalazłem. Dziś mieliśmy odbić większość z tego towaru. Musimy!                       Po kilkunastu godzinach przyszedł Brian. Jak zwykle nie spóźnił się. On dobrze wie, że lepiej mnie nie denerwować i trzymać język za zębami. Chłopak powiedział mi, że wszystko jest gotowe i pójdzie wszystko po mojej myśli. Musi.  

- Pamiętaj, aby nie otwierać drzwi i nie spuszczać z niej oka – powiedziałem poważnie- na razie jej nie dotykaj, ja pierwszy to zrobię. Wrócę późno

- Jasne, szefie. –Pokiwał głową, że się zgadza – abyś wszystkich zabił

- Się wie – powiedziałem i wyszedłem.

Wiedziałem, że zostawiłem ją w dobrych rękach, przynajmniej tak sądzę.  Podszedłem do swojego auta i wsiadłem do niego a następnie odjechałem z piskiem opon.

DEMI POV’S

    Zeszłam na dół z brudnym talerzem. Nie mogłam znaleźć wzrokiem Justina, co oznacza, że zostawił mnie samą i jest to okazja dla mnie, abym uciekła od niego. Myliłam się. Ktoś siedział w salonie i oglądał TV. Bezszelestnie poszłam do kuchni i dałam naczynie do zmywarki. Zaczęłam cicho zbliżać się w stronę drzwi, ale ktoś nie pozwolił mi do tego. Poczułam czyjeś dłonie, które podniosły mnie i przewiesiły przez ramię, i zaniosły do salonu i zrzuciły na kanapę. Byłam zdezorientowana. Nie wiedziałam, co się dzieje, ani kto to jest. Szybko usiadłam i przejechałam wzrokiem po sylwetce chłopaka. Był dość przystojny. Miał ciemne włosy i błękitne oczy, zauważyłam kilka tatuaży na ręce i na szyi. Wyglądał, na co najmniej osiemnaście, dziewiętnaście.  Odruchowo odsunęłam się od niego i skuliłam.

- Nie bój się, nie zrobię Ci krzywdy –powiedział spokojnie

- Skąd mam mieć taką pewność?

- Stąd, że Ci jeszcze nic nie zrobiłem? Że żyjesz? –Powiedział zirytowany

- W takim razie, kim Ty jesteś i co tu robisz? –Powiedziałam dość pewna Siebie

- Justin kazał mi Cię pilnować – usiadł obok mnie – Miał rację, że jesteś pyskatą dziewczynką

- Nie nazywaj mnie tak –warknęłam i odsunęłam się od niego.

Chłopak westchnął i wrócił do oglądania TV, ja w tym czasie zaczęłam szukać jakiegoś sposobu, czegokolwiek, abym mogła stąd uciec, raz na zawszę.

- skąd znasz Justina?

- Przygarnął mnie jak byłem na ulicy – powiedział bez emocji.

- z ulicy? – Uniosłam brew zaciekawiona

- Tak, ojciec pił a matka wyjechała zostawiając mnie samego. Więc, opuściłem go i byłem z kilkanaście dni na ulicy i spotkałem Justina i tak się zaczęło –spojrzał na mnie-, jeśli chcesz przeżyć, nie denerwuj go

Cicho westchnęłam – to wiem, żeby go nie denerwować

Rozmawiałam z chłopakiem dość długi czas i pomyśleć Sobie, że to znajomy Justina. Wiem, wiem. Że nie wolno oceniać książki po okładce. Parę razy sama się na tym przekonałam. Ponoć człowiek uczy się na własnych błędach, a ja próbuję ich nie powtórzyć.

- Masz wybór – powiedział po chwili

-, Jaki wybór?

Spojrzał na mnie – Zawszę możesz się mu sprzeciwiać, przez co będziesz otrzymywała kary, albo pokochać go

Pokręciłam przeciwnie głową z niedowierzaniem, tego, co usłyszałam –Ty Sobie ze mnie żartujesz?

- A wyglądam, jakbym żartował?

- Nie – szepnęłam

_ Nie potrafisz przewidzieć, co z Tobą się stanie. Możesz zostać wspaniałym aktorem, idealnym piosenkarzem, albo nieobliczalnym przestępcą. – Powiedział.

Co on ma na myśli?

     ~*~

I co sądzicie o tym rozdziale?

W końcu coś się dzieję!

Dziękuję za tyle wyświetleń!   To naprawdę niesamowite, widzieć ile z was codziennie tu wchodzi i patrzy, czy jest rozdział.

Jeśli macie jakieś pytania, zadawajcie je na moim asku K L I K 

Rozgłaszajcie tego bloga, znajomym, przyjaciółce, na twitterze. Gdzie kolwiek! 

Pamiętajcie o komentowaniu = motywacja, do kolejnego rozdziału!

Do następnego! 

@arianatorka